به گزارش خبرگزاری«حوزه»، دکتر احمد طوبایی پژوهشگر ارشد رسانه در این نشست علمی با اشاره به اینکه نظام اسلامی ایران برپایه ارزش های اسلام و مذهب تشیع بنا شده است، گفت: افشاگری در جایی قرار می گیرد که از لحاظ حقوقی خلافی صورت گرفته باشد و به حکم فقهی حرامی صورت گرفته باشد و از لحاظ حقوقی در جایی که حقوق بیت المال مطرح باشد، افشاگری امری واجب است در غیر این صورت اگر جرمی مشخص نشده و آبروی مومن در میان است حرام است.
وی با بیان اینکه حرمت مومن بالاتر از کعبه شمرده شده، گفت: دستگاه های متولی رسانه وظیفه دارند اطلاع رسانی دقیق و صحیح داشته باشند؛ نفس افشاگری، آسیب ها ونا هنجارهایی را پیش رو دارد ، اگر مرز اخلاقی و علمی موضوع افشاگری دقیق رعایت نشود به جامعه اسیب می زند ولی اگر اصولی و صحیح صورت گیرد دارای برکات زیادی همچون اصلاح جامعه است.
حجت الاسلام والمسلمین رفعتی نائینی استاد حوزه نیز در ادامه این نشست علمی در سخنانی با بیان اینکه امروزه صرفا به تنهایی بحث افشاری رسانه ای فقط برای صداوسیما نیست، گفت: تمام مردم جامعه به آن مبتلا هستند، هر کسی که با گوشی وشبکه های اجتماعی سروکار دارد می تواند با متن هایی که در کانال ها وگروه ها مطرح می شود، می تواند افشاگری کند؛ رسانه تنها صداوسیما نیست.
* لزوم استنباط حکم افشاگری رسانه ای از منابع دینی
وی با تاکید براینکه باید حکم افشاگری رسانه ای را براساس روش علما و سلف صالح و منابع دینی استنباط و استخراج کنیم، گفت: افشاگری به معنای آشکار وفاش کردن مورد پنهان است که ممکنن است حرام و غیر حرام باشد؛ اشتباه است که فکر کنیم همه پنهان کاری ها حرام است چرا که ممکن است که رازی در آن باشد که مایل نباشیم برملا شود.
حجت الاسلام والمسلمین رفعتی نائینی خاطر نشان کرد: گاهی افشاگری حرام نیست اما چون رسانه ای می شود حرام است، چون حفظ آبروی مومن از واجبات است، مگر اینکه در بعضی موارد افشاگری لازم باشد تا همه بدانند که چه کاری صورت گرفته است.
*موارد جواز یا وجوب افشاگری
محقق و پژوهشگرحوزه با بیان اینکه گاهی اوقات افشاگری امری واجب است، بیان داشت: جواز غیبت به این معنا که حرام نیست، در کتب فقهی آمده است که از جمله این مواردی که حرام نیست عبارتست از افشاگری نسبت به فتنه گران فکری فرهنگی و اجتماعی، افشاگری نسبت به ظالمان به مردم، افشاگری مفسدان اقتصادی در جهت برداشتن ظلم از جامعه و دفاع از مظلوم که در این دو مورد افشاگری امری مواجب است، افشاگری نسبت به افکار و منافقین، افشاگری نسبت به متصدیانی که عدالت شرط آن مسئولیت است مانند حاکمیت.
استاد حوزه در پایان مطرح کرد: گرچه مرحوم امام خمینی(ره ) وآیت الله العظمی خویی اشکال می کنند به بیان مرحوم شهید و شیخ(ره) اما وقتی که بررسی می کنیم می بینیم امام راحل جواز افشاگری را به دو دسته" استثناء" و "از باب تزاحم" تقسیم می کند؛ مرحوم حضرت آیت الله خویی نیز به سه بخش تقسیم می کند که عبارت است از مواردی که موضوعا خارج است و عنوان غیبت به آن بار نمی شود، مانند متجاهر به فسق، غیبت کردن مصلحت اقوایی وجود دارد که با مفسده حرمت افشاگری تزاحم می کند و سوم آنکه با دلیل خاص یا عام تخصیص خورده است.
